Po atakach terrorystycznych na World Trade Center w całych Stanach Zjednoczonych wzrosło spożycie… spaghetti. Nie alkoholu, nie tabletek nasennych. Spaghetti! Przy okazji tego zajścia po raz pierwszy usłyszałam pojęcie comfort food – jedzenie, które powoduje poczucie bezpieczeństwa. Kojarzy się z domem, spokojem, dzieciństwem, babcią, kuchnią, w której można podbiec do mamy i schować głowę w fałdach jej kwiecistej poliestrowej podomki, uciec od świata, od wyzwisk kolegów, od psa sąsiadów, od trąbiącego na Ciebie kierowcy, któremu śmignąłeś rowerem prosto przed maską.
Zjazd
Tam zwykle mam już w nogach ponad 120 kilometrów. Ostatnie 25 przejeżdżam prawie bez pedałowania. Na Pradziadzie zawsze niemiłosiernie wieje i pod koniec zjazdu nie wiem, czy zaciskam już klamki hamulców, czy tylko mi się wydaje. Skostniałe ręce ogrzewają się dopiero w Karlovej Studánce. Przejeżdżam przez miejski bruk, obok pijalni wód, wpadam na chwilę do lasu, potem mijam kolejne domy, tocząc się bez wysiłku, aż do Vrbna pod Pradziadem. Przejeżdżam przez ronda w centrum miasteczka, mijam dworzec kolejowy, przy którym pachnie drewnem i dopiero tam moje korby znów wpadają w swój rytm. Długi zjazd pozwala odpocząć przepracowanym mięśniom. Czuję zmęczenie, ale cieszę się na wszystko, co jeszcze przede mną, na kolejne 100 kilometrów.
Vepřový řízek
Stawiam rower przy płocie małej gospody i dopiero wtedy czuję, że trzęsą mi się nogi. Właścicielka wstaje od stołu, przy którym siedzi wraz z grupą głośnych Czechów, i niknie we wnętrzu. Kiedy wchodzę, stoi uśmiechnięta za barem i odbiera ode mnie bidony: Napuszczę Pani wody. Zamawiam zawsze to samo: kotlet schabowy, frytki, Kofolę, bezalkoholowe piwo o smaku jakiejś oranżady i kawę. Kawa jest w pomarańczowej filiżance z białym wnętrzem. Takiej filiżanki z pewnością nigdzie indziej nie widziałam. Pierwszy kęs chrupiącego kotleta sprawia, że wiem, że dojadę do domu i że wszystko, absolutnie wszystko, będzie dobrze!
Kiedy skończy się lockdown, pojadę na vepřový řízek do Karlovic. I wszystko będzie dobrze!
