Wojny kinematyczne

W wielu ośrodkach jednocześnie rozpoczęto poszukiwania rozwiązań, które mogły poprawić efektywność pedałowania, przyczepność i kulturę działania zawiechy i to bez konieczności stosowania potwornie drogich i zawodnych damperów z rozbudowanymi obwodami hydraulicznymi, takimi jak SPV, 5th Element itp. Dostrzeżono, że zamiast kontrolować tempo pracy dampera w zależności od stopnia jego ugięcia czy kierunku pracy, można skupić się na kinematyce wahacza, którego damper jest tylko elementem. Bo kasa musi się zgadzać i lepiej, jeśli zostaje w domu. W bardziej wyszukanej ramie można przecież użyć prostszych (tańszych) „tłumików”, a mimo to dać klientowi lepsze działanie. Rozpętały się wojny kinematyczne. Angażowały nie tylko elitę inżynierów najlepszych marek, lecz także ich prawników. Pierwsi próbowali uzyskać „zawias” niezależny od pedałowania w rozsądnej wadze. Drudzy bronili osiągnięć tych pierwszych, blokując konkurencji dostęp do „swoich” rozwiązań mogących poprawić efektywność. Patentowano na wyprzódki. Sytuacji sprzyjało to, że producenci amortyzatorów zajęci byli ogarnięciem afer gwarancyjnych i wykańczaniem się nawzajem. Jedyne rozsądne, co im do głów przychodziło (no może trochę przesadzam), to niebieski lewarek blokujący ugięcie. Inspektorzy patentowi zajęci byli weryfikacją patentów, a każde spotkanie dziennikarzy z inżynierami kończyło się pełnoskalowym atakiem pismaków na stosowane w konkretnym rozwiązaniu krzywe narastania twardości, oddziaływania sił, takich jak przeciwsprężanie (anti-squat), odbicia korb (pedal kickback), przełożenia czy trajektorii przemieszczania się osi koła...