Przełom Tour de France Fémmes

Nie sposób uwolnić się od wrażenia, że kobiece kolarstwo jest genetycznie obciążone jakimś „ale”. Niby wszystko jest tu takie samo jak w wyścigach mężczyzn, ale… i tu wymieniać można długo, bo zawsze znajdzie się jakiś powód.

Już sama prezentacja nowej koncepcji kobiecego Tour de France, przedstawiona w połowie października 2021 roku, wywołała lawinę rozmaitych pretensji. A to, że wyścig znowu będzie tylko małym dodatkiem do „prawdziwej” Wielkiej Pętli, a to, że kibice po trzech tygodniach obserwowania rywalizacji panów chętniej wyłączą telewizory i wsiądą na własne rowery, niż będą oglądać wyścig kobiet, a to, że przewidziano tylko osiem etapów i żaden nie wiedzie przez „prawdziwe” góry, a to w końcu, że mimo deklaracji o najwyższej w historii puli nagród w kobiecym wyścigu dla jego triumfatorki przewidziano ledwie ułamek tego, co dla zwycięzcy męskiego Touru. Dostało się nawet Marion Rousse, mianowanej dyrektorką kobiecego wyścigu. Zarzucano jej granie roli listka figowego dla „udawanej” przez Amaury Sport Organisation (A.S.O.) troski o kobiece ściganie.

W dużym stopniu organizator Tour de France Fémmes zapracował sobie na takie opinie. Niewiele ponad tydzień przed prezentacją trasy Wielkiej Pętli i jej kobiecej edycji to samo A.S.O. znalazło się w ogniu ze wszech miar słusznej krytyki o skandaliczne dysproporcje w nagrodach dla kobiet i mężczyzn w brukowym monumencie Paryż-Roubaix. Absolutnie wyjątkową edycję klasyku, przeniesionego z powodu pandemii COVID-19 na październik i rozgrywanego w jesiennej aurze, przyćmiła już po jego zakończeniu informacja o 20-krotnej różnicy w wysokości nagród za zwycięstwo w imprezie. Triumfatorka kobiecego Piekła Północy Elizabeth Deignan wyrównanie otrzymała od swojego zespołu Trek-Segafredo. A.S.O. musiało przełknąć krytykę tuż przed prezentacją swo...