O tym, by znaleźć się na rowerze na środku pustynnego odludzia, marzyłem od kilku lat. To marzenie zupełnie nieoczekiwanie spełniło się w pewien grudniowy poranek, chociaż nie byłem tam zupełnie sam, jak pragnąłem. Znalazłem się tam w towarzystwie ludzi, których zapałem i entuzjazmem można by obdzielić jeszcze wielu innych. Ludzi, którzy postanowili od zera stworzyć kolarską kulturę w miejscu, które dotąd jej prawie nie znało.
To nie był łatwy rok dla polskich kibiców kolarstwa. Po kilku sezonach mniejszych lub większych sukcesów w najważniejszych wyścigach mijający rok przypomniał, że nic w życiu i sporcie nie jest dane na zawsze. Polscy kolarze sezon zakończyli z jednym triumfem w World Tourze. Co prawda w wyścigach niższych kategorii lista polskich sukcesów jest niemała, ale ich waga w zbiorowej świadomości pozostała niestety znikoma. Podobnie jak wiedza o sukcesach polskich kolarek. A to właściwie do nich należał mijający sezon.
Rozmowy na temat kobiecego kolarstwa przypominają czasem dialogi z kilkulatkiem o jedzeniu. Jeszcze nie skosztował, a już wie, że nie lubi. A gdy spróbuje i jednak mu zasmakuje, to i tak się nie przyzna, żeby się koledzy w przedszkolu nie śmiali. Zorganizowana po raz pierwszy w odnowionej formule kobieca edycja Tour de France wielu kibiców wprawiła w zachwyt. A ci często nie wahali się do tegoż zachwytu przyznać. Trudno nie nazwać tego przełomem.
„Niesamowity”, „niezapomniany”, „najlepszy ze wszystkich dotychczasowych” – to tylko niektóre z euforycznych określeń, jakie padały po duńskim Wielkim Starcie Tour de France.
„Trzeba mieć fantazję i pieniądze, wnuczku” – głosił przed laty slogan jednej z popularnych reklam. Sylvan Adams na brak pieniędzy raczej nie narzeka. Ale fantazja pchnęła go nie tyle do wydawania ich na chwilowe zachcianki, ile do rozwijania własnej pasji i budowania na niej popularności dyscypliny w jej rozmaitych odmianach. W kraju bez kolarskich tradycji. I bez górnolotnych słów o działaniu „dla dobra kolarstwa”. Po prostu działając.
12 czerwca 2019 roku Christopher Froome wsiadał na rower z jednym marzeniem i jednym celem: za półtora miesiąca dołączyć do wielkiej czwórki pięciokrotnych zwycięzców Tour de France. Kilka godzin później marzenie to rozbiło się na murze jednej z posesji przy trasie Critérium du Dauphiné.
Gdyby rok 2021 był człowiekiem, już w okolicach lutego miałby prawo poskarżyć się na to, że nie radzi sobie z oczekiwaniami. Po tym, co kolarstwu zafundował jego poprzednik, byłoby to całkowicie usprawiedliwione. Osiem miesięcy później mógłby odetchnąć z ulgą.
Niedługo musiał czekać Rafał Majka na potwierdzenie swojej opinii o braku perspektyw rozwoju dla polskiej kolarskiej młodzieży. W mistrzostwach Europy i mistrzostwach świata najmłodsi kolarze w biało-czerwonych strojach stanowili tylko tło dla swoich rywali z innych krajów. Czy był to tylko „wypadek przy pracy”? A może symptomy długotrwałego kryzysu? Pomijanym na ogół w wyścigowych relacjach juniorom postanowiliśmy się przyjrzeć nieco bliżej.
Szóstego listopada kibice zgromadzeni na widowni welodromu na hiszpańskiej Majorce stali się świadkami inauguracji nowego formatu zawodów w kolarstwie torowym.
Dwieście sześćdziesiąt dni dzieliło dwie, jakże różne łzy Marka Cavendisha. Pierwsza popłynęła z bezsilności, po wielu miesiącach nieudanych prób odnalezienia choćby śladu dawnej formy i świetności. Druga była przejawem nieskrywanej euforii i radości po kolejnym, wymarzonym zwycięstwie w Tour de France. I nadziei na to, że nie jest to ostatnie słowo Manxmana. Nie było.
Moreno Argentin, Francesco Moser, Andrea Tafi, Alessandro Ballan, Gianni Bugno i wielu, wielu innych. Lista kolarskich mistrzów świata, triumfatorów najważniejszych wyścigów, a także byłych gwiazd Formuły 1, narciarstwa alpejskiego, piłki nożnej i innych sportów, które pojawiły się na trasie tegorocznego Giro d’Italia, robi wrażenie. Ktoś powie, że takie zgromadzenie VIP-ów to przecież nic dziwnego na jednym z trzech Wielkich Tourów. I byłaby to prawda, gdyby nie pewien drobiazg: żaden z nich nie brylował na oficjalnych wyścigowych prezentacjach i spotkaniach. Wszyscy wsiedli na rowery i ruszyli na trasę Giro-E, rozgrywanego równolegle z Giro d’Italia „wyścigu” na e-bike’ach. Miałem okazję jechać razem z nimi.
W ubiegłym roku doszło w Polsce do 3768 wypadków z udziałem rowerzystów. Zginęło w nich 249 kierujących jednośladami. I chociaż w wartościach bezwzględnych liczba wypadków i ofiar względem 2019 roku nieznacznie spadła, kilka tygodni ubiegłorocznych lockdownów i związanych z nimi ograniczeń w ruchu nieco zaciemnia rzeczywisty obraz. A skłania on do tego, by kolejny rok z rzędu głośno wołać: mamy problem! Znacznie poważniejszy niż się na pierwszy rzut oka wydaje. I od lat właściwie nierozwiązywalny. A ponieważ pandemia koronawirusa wpłynęła na gwałtowny wzrost sprzedaży rowerów, należy oczekiwać, że bez poważnych zmian w tym obszarze może być niestety tylko gorzej.
