Inżynier, anglista, kiedyś kolarz-ścigant z tytułami Mistrzyni Polski XC i CX, teraz bardziej kolarz-włóczykij z 10 tysiącami kilometrów rocznie. Hejterka płaskiego. Autorka bloga 25x7 i fotograf. Pisze od zawsze. Do niedawna koordynator modeli 3D elektrowni, później redaktor i tester w Bike oraz redaktor naczelna Tour, teraz stały pracownik redakcji bikeBoard.
Już po równonocy jesiennej i dzień na północy jest już kilka minut krótszy niż u nas na południu. Wschód i zachód słońca dzieli mniej niż 12 godzin. Światło pojawia się późno i znika wcześnie. Tak wcześnie, że jeszcze wcale nie chce Ci się spać, jeszcze masz ochotę jechać. No bo co to jest 200 km, gdy drogi są doskonałe, a teren nietrudny? Po takich drogach masz ochotę jechać bez końca!
Canyon - producent rowerów z niemieckiej Koblencji wypuszcza właśnie na rynek nową wersję ich roweru triathlonowego Speedmax.
O tym, że Mazury to gravelowy raj, przekonaliśmy się w tym roku z poważnym zachłyśnięciem. To absolutnie bajkowa kraina, pocięta siecią doskonałych nieasfaltowych dróg, po których można przemieszczać się na każdym niemal rowerze, w każdym towarzystwie, w dowolnym tempie i celu, przez 20 kilometrów lub jeśli ktoś woli – i przez 200! Cykl Milko Mazury MTB pokazuje, że Mazury to również doskonały teren na wyścigi MTB.
To był najkrótszy w historii sezon cross-country światowego formatu – trwał dokładnie 10 dni, od pierwszego wyścigu Pucharu Świata rozegranego 1 października w Nowym Mieście na Morawach w Czechach, poprzez drugą edycję rozegraną dwa dni później również tam, po Mistrzostwa Świata w Leogangu zakończone wyścigiem elity kobiet i mężczyzn 10 października.
Covidowe zawirowania, druga fala epidemii i ograniczenia w przemieszczaniu się dotykają też największych. Największe rowerowe targi w Europie - Eurobike w niemieckim Friedrichshafen, po pierwotnym przesunięciu terminu z września na listopad, zostają definitywnie odwołane.
Południowo afrykańska marka Leatt (czytaj: lijat) wypuszcza właśnie nową kolekcję odzieży do DH, enduro i luźnej jazdy po górach.
Skąd bierze się cyklokros w życiu człowieka? Nie wiem. Z przedawkowania MTB? Z kapci w szosie? Z posiadania gravela? To ostatnie trochę nie pasuje, bo w życiu wielu osób cyklokros pojawił się przed erą graveli, zatem to nie to. Czy ten sport można kochać, jeśli nie jest się Belgiem albo Holendrem? Czy można chcieć uprawiać go z własnej woli? W tym błocie, deszczu, chłodzie i na trasach, którym często brakuje uroku? Czy to sport jedynie dla dzieciaków z gminnych klubów, których trenerzy pakują w busy i wywożą na puchary powiatu? Rozgrzewka, wyścig, herbata lana z wojskowego dystrybutora do styropianowych kubków, rzut oka na dekorację i do domu. Za oknem busa już zmierzch i unoszące się nad polami dymy z palonych w ogrodach liści. Mordor.
Planowanie całodziennej wyprawy rowerowej to ekscytujące wyzwanie, które, aby było w pełni satysfakcjonujące, wymaga podjęcia pewnych działań.
Ten rok miał być wypełniony sielskimi wycieczkami. Mówiłam: obojętne jaki rower, byle trochę gór i nie za daleko od domu. Żadnych wyścigów! I wszystko szłoby zgodnie z planem (gdyż plany w tym roku biorą w łeb i polegać powinny na braku planów), gdyby niektórzy darowali sobie wymyślanie wyścigów i zapraszanie na nie bogu ducha winnych redaktorów. Niestety, sprawy potoczyły się inaczej.
Przeczytałam o tym rok temu i od tamtego czasu nie potrafię przestać o tym myśleć. Wyobrażam to sobie. Szczegóły. Atmosferę. Nawet temperaturę. To najbardziej pobudzający moją wyobraźnię artykuł, jaki znalazłam kiedykolwiek w Internecie. Dociera do mnie, że my z naszymi GPS-ami, karbonami, primaloftami i kartami kredytowymi jesteśmy zwykłymi trzepakami, którym się wydaje, że rzucają się w wir przygody. Sterowani komputerowo, nawigowani przez satelity, zabezpieczeni przed chłodem i upałem. Nasi dziadkowie bez tego ekwipunku wciągali nas w tej materii lewą dziurką!
Kolarstwo przełajowe jest ostatnio na fali. Jeszcze do niedawna spotkanie kolarza na przełajówce było rzadkością, a w zawodach startowała garstka zapaleńców. Niski prestiż, słaba frekwencja i obojętny stosunek ze strony Polskiego Związku Kolarskiego. Obecnie śmiało można powiedzieć, że stało się to modne – jazda na rowerze przełajowym nie musi oznaczać ścigania, w dużych miastach nietrudno zauważyć ludzi traktujących przełajówkę jako najlepszy środek codziennego transportu, prężne jest też środowisko amatorskich „ustawek”, a na samych zawodach częściej można zauważyć nazwiska na co dzień wybierające szosę czy MTB.
